Meestal gaan we in september nog een weekje nazomeren. De voorkeur gaat uit naar Griekenland.
De mensen zijn aardig, de natuur is er prachtig en de kans op een heerlijk zonnetje is groot.
Zo ook dit jaar. Samos was ons doel, de last minute was een feit met het overhandigen van onze paspoorten aan de balie. Binnen een dag zaten we in een prachtig hotel wat tegen een bergplateau was gebouwd met een meer dan voortreffelijk uitzicht. Vanuit het zwembad keek je een groen bebost dal in alwaar enkele cipressen kaarsrecht omhoog groeiden, tussen de diversiteit aan boomsoorten en struikgewassen afgewisseld met rotsformaties. Prachtig, een paradijsje en dat voor weinig. De eerste dag ben je moe van de reis, snak je naar een koud biertje en ga je des avonds op zoek naar een leuk tentje om lekker te eten. Alles lukt, tevreden en voldaan ga je naar je hotelbed en val je in slaap……….dacht je.
We hadden het niet opgemerkt tot dan. Niet heel ver van het hotel kraaide een haan. Mwoah, denk je dan, een haantje die kraait. Kom op !
Ik ben opgegroeid op een klein boeren bedoenkinkje, zoals mijn moeder zou zeggen, en dus ook met kippen, varkens, koeien en hanen. Wel wat gewend dus, zou je zeggen.
Later toen we waren getrouwd heb ik er zelf een keer 3 hanen gehad in mijn achtertuin, no problemos !
Maar dit had ik nooit verwacht ………. een bariton haan !
Zo’n KUKELEKU had ik nog nooit gehoord. In gedachte zag ik hem met elke uithaal gewoon staan, borst vooruit, zijn kop ietwat naar voren gebogen en daar kwam die dan : KUKELEKU ! Aanhoudend van zwaar naar hoog, tot zijn kop onderweg van beneden naar boven richting hemel stond.
Een soort zeeroverhaan, eentje die zich nadrukkelijk in het dal en misschien wel op het hele eiland moest laten horen.
Ik kon me zijn torso niet voorstellen. Vaak ga je af op het geluid om er een lijf of lichaam bij te zoeken. Als je je ogen dicht doet en je hoort een licht twiet twiet op je balkon, dan verwacht je ook een klein vogeltje en geen torso van een vierkante meter in de boom !
Maar hier was het andersom, dit geluid kon gewoon geen haan zijn zoals ik een haan ken. Dit moest gewoon een haan zijn, die je ook kon zadelen. Jezusmina wat een geluid !
En dan komt nog vers 2, je ligt in bed, luistert er naar, went er enigszins aan, denk je ……. maar het went niet. Iedere keer als het even stil lijkt, verwacht je, wacht je en komt het toch steeds weer onverwacht. Net als een druppelende kraan, in dit geval dan een kukelende haan.
Niet één keer, niet vijf keer, ik heb ze menigmaal geteld, wel vijftien tot achttien keer dat gekukeleku. Raar woord overigens, want het klinkt niet eens als kukeleku. Haal de medeklinkers er maar gewoon af, dan klinkt het zo’n beetje wat ik hoorde en dan hard.
Zo’n haan moet toch een enorm slaapgebrek hebben ! En enorme wallen onder zijn ogen.
De tijd die tussen elk optreden verstrijkt is nooit genoeg om, als haan zelf, de slaap te vatten. Als een soort oprisping op het moment van zelf bijna weg suffen op zijn stok, in dit geval op zijn omgevallen eik, wordt de tomeloze drang tot geluid produceren weer aangewakkerd. Zo’n “val uit je bed moment” moet het zijn bij hem. En dat gaat niet in je koude veren zitten.
Lullig genoeg zaten wij en ook hij dus in een dal, dus zijn echo komt herhaaldelijk terug, waarop die sufkip natuurlijk denkt dat er een opponent even verderop ook zit te kraaien. Lullo ! En dat gaat al jaren zo ?
Even verderop zat ook een winkeltje met allerlei snuisterijtjes en die kwamen uit alle landen. Ik kan me ook levendig voorstellen dat de eigenaresse die haan ook voert. Met haar kruiwagentje voer gaat ze dan naar de haan toe om daarom weer terug te keren met een huifkar vol artikelen, snuisterijen, schoenen, wekkers, kopjes en bagagekoffers incluis.
Want zo’n haan verzamelt wat ! Althans, de hotelgasten gooien van alles naar zo’n haan toe. Richting geluid weliswaar, want ik kon hem ook niet vinden in het donker.
Ik had graag voor het hele dorp kippensoep gemaakt, dat is zeker.
Na een paar dagen had ik er wel wat op gevonden. Anti geluid !
Onze airco, die broodnodig was in die nachtelijke warmte, maakte nogal wat herrie, niet op stand 1, dat viel nogal mee, maar op stand 2 was het genoeg gekrakeel om dat gekukeleku naar de achtergrond te duwen.
Trouwens, op een ligbed op het strand, in die heerlijke hete zon ben ik ook zo weg en dat compenseert een hoop. Mits goed ingesmeerd natuurlijk !
Maar dat is weer een ander verhaal.
