Als haringen in een ton (2)

Na de verstoorde rust van verleden week, door het luide wang-tong-gehemelte-klappen van de reeds diep weggezonken medemens, togen wij voorzichtig de kamer uit om ook een ander de eer te gunnen van deze melodieuze neusklanken, er stond immers een rij van tien personen voor de deur te wachten.

We gingen de kleurensauna in en het was wonderbaarlijk rustig. We waren bij aanvang nochtans met zijn tweeën, hoe wonderlijk. Elke kleur had een eigen nut werd er veronderstelt. Chromotherapie sauna noemen ze dat. Volgens de theorie heeft dit een positieve invloed op je geestelijke welzijn.

Blauw werkt verkoelend, kalmerend en ontspannend. Ideaal om lekker bij weg te dromen. Blauw heeft werking op het maag- en darmstelsel. Een behandeling met blauw licht helpt bij chronische klachten bij een vermindering van de weerstand. Denk bijvoorbeeld aan verkoudheden, infecties, ontstekingen, huidproblemen en depressies.

“Zaten we wel goed? dachten we stil en keken elkaar aan.”

Rood licht activeert de geest. Rood licht werkt stimulerend en straalt kracht uit. Een behandeling met rood licht helpt bij fysieke vermoeidheid, bloedarmoede, aderaandoeningen, spierklachten en wonden. Rood heeft een gunstig effect op de werking van onze organen en spieren.

“Het werd drukker en drukker in de sauna, een beetje inschikken was het gevolg.”

Groenlicht is de kleur van de natuur. De ideale kleur voor ontspanning. Groen beïnvloedt de longen en luchtwegen en zorgt voor een evenwichtige ademhaling. Groen licht helpt bij bronchitis, hoge bloeddruk, indigestie en oververmoeidheid.

“Liggen was er niet meer bij, het moet aan mij gelegen hebben, maar zo nu en dan kwamen er verdachte luchtjes mijn neusvleugels voorbij”

Geel licht. Het heldere geel is de kleur van tevredenheid, creativiteit en voorstellingsvermogen. Geel is het symbool van de zon en activeert lever, galblaas, en luchtwegen. Geel licht helpt bij maagklachten, duizeligheid, leverkwalen en diabetes.

“Inderdaad, gezeten op de bovenste houten verdieping, inmiddels bil aan bil, kreeg ik het opeens spaans benauwd, een kleur die niet in dit rijtje voorkwam. Duizelig en met een droge strot strompelde we ons een weg door benen, buiken, armen en andere bezwete lichaamsdelen naar beneden, naar het witte licht, het licht van bevrijding.”

Het was een diner-arrangement, dus na gepaste poses van rust en behaaglijkheid, plompie in en plompie uit, schoven wij ook aan in de omgebouwd stal van heerlijkheid.

De ouderwetse koeienstal was volledig verbouwd, maar indrukwekkende en nostalgische details waren geheel bewaard gebleven. Prachtige uitgesleten gangpaadjes van bakstenen vloertjes tot indrukwekkende oude gebogen balken met daaraan nog steeds de koeienkettingen. Ik bezag de mathematische schakeringen van tafels en stoelen en de alleen met een kamerjas omhulde naakte mensen in lange rijen. “Eigenlijk is er niets eens zo veel veranderd” schoot het door mij heen. De voedselketen is alleen een plaatsje opgeschoven. Waren het vroeger de koeien die hier rij aan rij aan een ketting  dood gras stonden te herkauwen, dan waren het nu de naakte mensen met een dekkleed, die met een digitaal polsbandje dood vlees probeerden weg te krijgen. Sois, met het enige nuanceverschil dat vroeger de koeien ook nog melk gaven, maar met de huidige bezetting ging dat echt niet meer lukken. Ik moest er hard om lachen tijdens het uitbuiken aan de in het midden geplaatste open haard, ondertussen alles en iedereen in deze ruimte eens goed observerend. Wat is fantasie toch een heerlijk iets!

Het zwemmen erna was overheerlijk. Het felblauwe licht van het zwembad scheen intens de donkere avond in en dat was mooi. Het had iets speciaals, iets sprookjesachtigs, een soort van betoverende gloed. Verzinnend wat we nog niet hadden gedaan deze dag, schoot de gedachte van het kruidenbad door onze hoofden heen. Ook dat moesten we ondergaan.

We hadden dit geurige bad snel gevonden. OK, kruidenbad, en nu? Bij massages weet en voel je dat je gemasseerd wordt. Bij lichttherapie zie je het licht van kleur veranderen, maar een kruidenbad? Na vijf minuten was ik er eigenlijk al weer klaar mee, natuurlijk, het rook lekker, het water was er weer lekker warm, maar de ambiance (een volledig getegelde badkamer muur met hier en daar een sprankje licht) viel me tegen. Met een beetje creativiteit en passie had men hier toch prachtige romeinse wandschilderingen kunnen plaatsen, dan creëer je sfeer, ontspanning en het is nog leuk om naar te kijken ook. ”Door de antiseptische werking kan een kruidenbad heilzaam en vitaliserend werken”. Dus bewezen is het ook nog niet eens.

Desalniettemin hadden we een heerlijke ontspannen dag achter de rug. Volledig relaxed hebben we ons gedoucht en aangekleed, omdat we toch ook weer naar huis verlangden.

Alle ontspannen rimpels en plooien stonden weer strak en stijf bij het aanzien van de rekening. Pfffff, het was wel erg gemakkelijk gegaan, met zo’n polsbandje. Met een gemiddelde van € 4,00 per consumptie is het uitmelken dan toch gebeurd. Het nuanceverschil van drie alinea’s terug werd in een keer weggevaagd. Ik heb er alleen niets van gemerkt.

Ah! Ik had natuurlijk nog een “Vakantieveilingbon” op zak, gelukkig, werd de schade toch iets ingeperkt, naar wij dachten.

“Nee meneer, u moet géén appels met peren vergelijken! Vakantieveiling arrangementen zijn hele andere arrangementen dan die wij verstrekken!” Met glazige, kruidenbad ingedroogde ogen keek ik haar aan. Waren mijn hersencellen dan ook zo gekrompen?

“Mevrouw! Waarom begrijp ik het niet? Wij hebben € 50,00 betaald aan een arrangement bij u via de vakantieveiling, met uw naam en toenaam, dat gaat in uw broekzak. En we hebben nu een bedrag te betalen voor vandaag aan een arrangement, dat verdwijnt in uw vestzak. Uw organisatie heeft dus al een voorschot van mij ontvangen die ik in mindering wil brengen op vandaag. Dat is toch heel simpel, het maakt in het geheel toch geen sodemieter uit!”

Ik kon hoog en laag springen, van baliemedewerkster verwisselen, stampij gaan maken, doch het geheel aan hersen gespoelde medewerksters hield voet bij stuk.

Met een zeer onbestemd, chagrijnig en niet meer ontspannen ontevreden gevoel tikte ik het bedrag af.

Nooit, nee nooit zou ik nog een naakte voet in dit complex gaan zetten.

Dit a-commerciele gedrag zou wel eens de wortel kunnen zijn latere bezuinigingen en ontslagen schiet het dan door mijn hoofd. Maar wellicht omdat ik gewoon mijn zin niet heb gekregen en het overigens ook niet begreep en ook niet wil begrijpen.

Al met al. De Zwaluwhoeve te Hierden heeft voor mij afgedaan.

Ik spring van de zomer wel weer in een kikkersloot.

Dat is ook bedrieglijk warm, met een prachtig uitzicht door de polder en ontspannen kleuren aan groene en gele flap en blauwe alg. Met één groot nuanceverschil. Het kruidenbad wat je dan ondergaat blijft weken in je poriën hangen, mensen maken automatisch ruimte voor je en het is volledig gratis!

Als haringen in een ton ............. (1)

Eens in de zoveel tijd is het goed om jezelf eens te ontspannen, dat kan je alleen doen, maar wij zijn een stelletje dus doen we dat met z’n tweeën. Een sauna is dan een strak plan. Daar wij al over de vijftig zijn is het plan wel strak maar het vel niet meer, helaas.

Desalniettemin, met een nieuw geboekte reservering op zak, togen wij opgewekt naar de Zwaluwhoeve te Hierden. In mijn achterhoofd en in mijn binnenzak had ik een extra exemplaar van een vakantieveilingbon van driekwart jaar geleden. Ooit op geboden maar eigenlijk nooit aan toe gekomen om dit ook te verzilveren. Via een vriend van me hoorde ik dat reserveren van dit soort bonnen nogal op uitstel berustte als zijnde een tweede hands behandeling. Dus had ik een nieuw arrangement geboekt om zeker te zijn van succes, met in de achterzak een volledig compensabele, nog niet verlopen, reeds betaalde boeking, die ik bij de kassa wel zou compenseren, naar wij dachten.

De rit erheen verliep gunstig, de parkeerplaatsen aldaar waren overvol. We beseften dat vrijdag misschien toch niet zo’n goede keuze was geweest toen we aansloten in de ellenlange rijen bij binnenkomst.  We hebben de tijd zei vrouwtje lief en dat was ook zo, we kwamen hier immers om te onthaasten. Na ontvangst van de voucher en een plattegrondje gingen wij op zoek naar de kleedruimten, werkelijk op zoek, want er waren er wel, maar niet met onze nummers, na zoeken en vragen kwamen we erachter, dat we een etage hoger moesten zijn, dit in tegenstelling tot de verwarrende bewegwijzering aan de plafonds. Een GPS in het polsbandje was hier een uitkomst geweest, niet alleen voor het afrekenen maar ook voor het zoeken.

De kleedruimten boven waren ruimer en hadden een luxueuze uitstraling, geavanceerde kastjes die opensprongen op het moment van het ervoor houden van het polsbandje…..behalve die van mij natuurlijk. Na enig gefrutsel ging het dan toch open. Ik voelde me gelijk thuis. Mijn schoenen, sokken, kleren, shirt, blouse en tas kon ik op een hoop gooien, want een ophanghaakje zat er bij mij niet in. Een schuine balk door het kastje was de boosdoener. Het aangezicht was dan ook een stukje jongenskamer, die voor mij wel heel herkenbaar was.

Wat onzeker togen wij eerst maar eens voor een lekker bakkie koffie aan de eerste de beste bar. Mag ik uw bandje even scannen? Goh, de techniek stond voor niets, wat een gemak. Heerlijk wat een rust.

De ambiance van deze omgebouwde boerderij straalde een warme gezelligheid uit. En de koffie was zalig. Gewoontegetrouw en hygiëne bewust gingen we daarna eerst maar eens op zoek naar de douches. Daar ik een levendige fantasie heb, die altijd voor mij uitsnelt, zal het u misschien niet verbazen dat ik, te midden van al die zenuwachtig bewegende naakte mensen in een te kleine doucheruimte, blij was dat er dan ook een volle warme waterstraal uit de douchekop kwam bij het opendraaien van de kraan.

Er waren er veel, sauna’s in overvloed, infrarood, kleuren, stoom, fins, vuren en opgietsauna’s. Daar ons kaartje niet duidelijk aangaf waar en hoe, gingen we zelf maar op verkenning. Bij de eerste de beste sauna konden we zelf aan het aantal slippers en badjassen wel opmaken daar de zitruimte wel erg beperkt zou zijn, over liggen hoefden we maar niet eens te denken. De stoomcabine viel dan mee, schijnbaar omdat je elkaar toch niet ziet is het goed aanschuiven, bil tegen bil. Het naakt zwemmen erna in een heerlijk heet bad met alle ruimte om je heen is een waarlijke zegen.

De lunch erna was in het arrangement begrepen en met de notificatie van € 22,50 en een hele lijst van afzonderlijke gerechtjes, hadden wij een verwend gevoel in ons hoofd. Dit werd nog eens versterkt door de enorme sneden brood met opmaak, die onder onze neuzen langs gleden door uitserverende stagiaires. Wilt u er ook wat bij drinken? Mag ik even uw polsbandje scannen? Wilt u er nog wat brood bij? Mag ik even scannen?

Het duurde. Ah! Ons drinken. Het duurde. Ah! Onze minuscule broodjes. Ah! Onze lunch.

Gelukkig was het minder dan wat wij hadden verwacht, je bent hier immers niet om je rond te eten, zei een bezweet gekrompen stemmetje in mijn achterhoofd. Het smaakte goed.

Het wandelen in de tuin om dit allemaal te verteren en te laten zakken is altijd vermakelijk. Wonderlijk dat aan de ene kant van de muur allemaal mensen zich ontdoen van kledij en geestelijke last, terwijl aan de andere kant het leven door raast in een verhulling van methodisch toneelspelen, eigenbelang en overlevingsdrang.

Het doet me niets, zegt me niets, geeft me niks. Allemaal mensen in hun blote kont, sommige het aanzien nog wel waard, maar meestentijds, waaronder ook mijzelf een doorleefd en beleefd verhaal. Heel efficiënt overigens, dat blote, want het is een heel gedoe om je voor elk bubbelbad en sauna telkens je moeten aan en uitkleden. Het enige wonderlijke wat er dan boven uitsteekt, niet boven water maar in het gedrag, zijn dan toch de mensen met een piercing en de “groeten uit paramaribo” jongens. Achteraf is in ieder geval de in mijn neus prikkelende geur van aanbrandend vlees wel verklaard en ook het feit dat kinderen daar niet naar binnen mogen. Ik dacht namelijk even van wel toen ik in de stoomcabine werd getoucheerd door een, naar ik in eerste instantie dacht, kinderarmpje. “Dat is mijn tollie, jongen!”, schoot er gelijk door me heen. Ik heb er hard om gelachen.

Vaak boek ik dan ook nog een massage erbij, ontspannen is ontspannen zeg ik dan en we ondergaan dan een heerlijke, voet, been, rug en schoudermassage. En dat, beste mensen is écht lekker. De opgewarmde massageolie werd door mijn huid geabsorbeerd leek het wel. Twee zachte maar stevige handen lieten mijn spieren voelen waar ze zaten. De zware tennispartij van die avond ervoor werd volledig weggemasseerd. Mijn kuiten, bovenbeen en billen werden weer soepel en mijn rug onderging een aubade aan massagetechnieken. Geweldig. Daar zinnenprikkelende massages door een blondine van een jaar of vijfentwintig, want dat was ze wel denk ik, voor mij, met mijn vrouw naast mij en ik op hoge leeftijd toch wel in een heel andere context ligt, zei ik chargerend dat ik aan de voorkant ook nog stijve spieren bezat, doelend op mijn beide bovenbenen, uiteraard. Maar het bleef gelukkig bij de achterkant van mijn lichaam. Een zegen was het wel.

Ook relaxruimten zijn er talrijk aanwezig. Zeker na een lichaamsmassage moet je veel drinken en rusten. Het vuil moet uit je lichaam, had ze immers adviserend verteld. De ruimte die wij kozen was niet groot, geel gekleurde lampen en een tiental bedden. De oosterse muziek zorgde voor een innerlijke rust, de ondergane massage voor een uiterlijke versloming van de omgevingswereld. Langzaam zonken wij weg, dreven op een zee van rust en zachte melodieuze golven naar een andere wereld. De rust werd bruusk verstoord door een plots gesnurk. Een zacht gegorgel ging over in een herhaaldelijk knappen en breken van oude droge takken, hoe kunnen mensen via hun neus en keel dit produceren?

Mijn rust was gedaan.

Dit werkte ook niet meer.

(volgende week deel 2)

Het is moeilijk om eerlijk te blijven .......

Ik heb het weer eens aan den lijve ondervonden. Onrecht wat je wordt aangedaan. Mensen die de wijsheid in pacht hebben en het heerlijk vinden om over je wel en wee te beslissen.

Sinds 1 Januari ben ik werkeloos, een feit, weg zekerheid. Je wordt teruggeworpen in een systeem van wet en regelgeving waar je nooit een weet van hebt gehad, want je hebt sinds je 16^e jaar altijd gewerkt. Nauwelijks ziek geweest, herinner ik me nu ook, altijd extra energie gebracht waar dat nodig was. Alles over voor de goede zaak. Alles in tegenstrijd met mensen die in het hokje van 8 tot 5 en géén seconde langer hebben gewerkt.

Je wordt erdoor gestraft.

UWV, een instantie, in het leven geroepen door ons socialistische stelsel, is een log orgaan waarvan de roeiers roeien met de riemen die ze hebben toebedeeld gekregen. Zelf ben ik nogal een E-man met twee rechterhanden wat IT betreft en mag oordelen dat de site van UWV, wanordelijk en onduidelijk is ingericht, laat staan dat een buitenstaander met géén E-verstand er uit komt welke knoppen hij waar moet activeren of beantwoorden. Alles boven een specifieke leeftijd en geen affiniteit hebbend met IT komt er dus gewoon niet uit en moet hulp hebben van kennissen of van een telefoontje naar het UWV. En dat willen ze dus niet, want het is een digitaal loket! Je wordt in de wacht gezet en of je je burgerservicenummer maar even in wil toetsen. Bij toeval is die onder mijn linkerarm ingebrand, dus altijd bij de hand, maar helpen in de snelheid van doorverbinden helpt echt niet. Na ruim 40 sollicitaties in drie weken, terwijl ik er maar één per week hoef te doen, en steeds nul op het rekest (ik ben immers 53, schijnbaar het grootste struikelblok), gooi ik de knuppel in het hoenderhok. Ik ga een eigen bedrijf starten.  Dat er voor dit initiatief nog eens 29% wordt gekort op je WW uitkering neem ik voor lief, want ik ben geen stilzitter en wil vooruitkijken.

Je initiatief om de economie te stimuleren wordt gestraft.

Omdat bruintje het bij zoveel inkomensdaling niet meer kan trekken om de particulier gevraagde huur op te hoesten (overigens een terecht bedrag voor zo mooi wonen), is een andere huurwoning gewenst. Al jaren staan we daarom ook ingeschreven bij woonzicht, uit voorbedachte rade, baat het niet dan schaadt het niet. Wij op pad voor een bezichtiging van een, naar ons oordeel, leuke vervanging van woonruimte in de sociale huursector. Na alle in’s en out’s en omdat we een particuliere huurwoning verlieten, hadden we genoeg woonpunten verzameld om bij de top tien te komen. Om op je dorp te kunnen blijven wonen moet je je in alle bochten wringen. Het huis wat we bezochten was perfect, alle formaliteiten van mijn vrouw en mij afgegeven, maar helaas we verdienden te veel. Sois, als het terecht is is het terecht. Mijn vrouw heeft een baantje en ik heb WW, die gekort wordt met de initiatief bonus van 29%, na zes maanden proberen mag ik het eigen bedrijf op eigen kosten doorzetten en elke goed geleerde accountant weet dat een bedrijf in deze moeilijke tijd aanloopkosten en dus ook aanloopverliezen kan genereren, zeg maar een nul situatie in het meest positieve geval. Daar was ik toe bereid. Doch de accountants van de woningbouw beslisten anders. Formeel heb ik 12 maanden WW en daar is het inkomen formeel op gebaseerd. Dat dat verlaagd wordt omdat ik initiatief neem is niet relevant. Ik heb 12 maanden WW! Nou, dan ga ik toch lekker achterover leunen en 1 x per week een sollicitatiebriefje schrijven, ik dien mijn WW tijd wel uit! Kromme maatschappij hoor! Wij willen graag op ons dorp blijven wonen, maar dat kan ook niet meer eens tegenwoordig. Je moet dus schijnbaar eerst gaan scheiden, een huis gaan bezetten en dan weer bij elkaar intrekken. Dan heb je met dat “vermeende lage inkomen” toch je zin. Wonen op je geboortedorp.

Ja, nog gekker, mensen die niets met ons dorp te maken hebben, zich totaal niet sociaal gebonden voelen of ook maar één seconde inspanning getroosten om aan het dorpse sociale leven deel te nemen, de (a)sociale minima zal ik maar zeggen, die wonen er opeens wél.

Verpaupering slaat toe, sociale verarming en egocentrisch gedrag neemt hand over hand toe. Goed zo Den Haag! Eerlijkheid wordt weer eens gestraft. We mogen buiten ons dorp gaan wonen, Leiderdorp, Leiden, Oegstgeest, Sassenheim, Lisse, Noordwijkerhout, maar geen Oud Ade of Rijpwetering. Als ik dan tegen die “mevrouw-die-daar-over-beslist” zeg dat wij volstrekt geen sociale binding heb met omliggende gemeenten, zegt ze midden in mijn gezicht dat ik blij moet wezen met een dak boven mijn hoofd, waar dan ook!

Aan de ene kant zou ik best uit deze walgelijke gemeente willen verhuizen, niet ter zake kundige personen, die de gemeente 40 miljoen kosten, zitten nog steeds met een dik salaris op hun fluwelen raadslid stoel en met een motie van wantrouwen houden ze allemaal elkaars handen op elkaars buik.

Kiezers worden verloochent, er wordt links geluld en rechts de zakken gevuld.

We worden met zijn allen gestraft, komen ze centen tekort, dan mag eenieder er voor bloeden.

De praktijk heeft zich weer eens laten gelden, wederom is er een bank omgevallen. Directeuren met giga salarissen hebben de verkeerde beslissingen genomen. De raad van toezichthouders heeft geen vuist kunnen maken en niet op tafel willen slaan. Er is een interim directeur aangesteld met zo’n hoog salaris, die volgens de heer Rutte niet ter discussie  mag staan, loon naar werken noemt hij dat. In zijn achterhoofd moet hij toch beseffen dat juiste die directeuren met veel hogere revenuen de boel om hebben laten vallen? En dat kan zomaar. Weer een bank in staatseigendom, weer mensen met vertrouwen, die worden beschaamd n.l. de aandeelhouders en de spaarders.

Wie spaart, wordt gestraft, dat is al jaren zo!

Pensioenfondsen met tekorten, die uit arren moede minder geld moeten uitkeren, omdat er verkeerde beleggingen zijn geweest in verkeerde portefeuilles. Zelf zijn de heren directeuren er geen cent  minder op geworden, neemt U dat maar van mij aan. Erger nog, u kunt de archieven van de krant erop na slaan welke bonussen er naar wie zijn gegaan, vanwege de uitmuntende resultaten.

Pensionada’s van nu worden gestraft met minder, waar ze jaren hard voor gewerkt hebben.

De FLORIADE 2012, prachtig om mee te mogen maken, een vertegenwoordiging van landen in al hun pracht en praal, miljoenen bezoekers heeft dit evenement getrokken. Doch, controle en een gedegen onderbouwing van kosten en opbrengsten is er nooit geweest. Er is géén vinger aan de pols gehouden op overmatige uitgaven. De twee directeuren hadden het te druk met fêteren van ambassadeurs en ander hoog gehalte, ik heb ze met eigen ogen meegemaakt. Dit project heeft maar 9 miljoen verlies geleden, valt mee, had eigenlijk gekort moeten worden op hun salaris van 5 ton, wegens wanprestatie, maar nee ze krijgen nog een bonus toe van 2 ton!

Ach, een budget van 90 miljoen, kaartjes van € 30,00 per persoon, er had misschien wel wat af gekund, waren er misschien nog meer bezoekers gekomen .

Ik heb geen vertrouwen meer in mensen die de wijsheid in pacht hebben. Vaak is het veel geschreeuw en weinig wol. Het is met de meeste haantjes hetzelfde, als het er op aankomt verdommen ze het om hun eigen hok schoon te maken en kiezen ze gewoon voor en ander hok.

Zoals de Belgen het zo mooi zeggen, ik ben het beu !

Misschien allemaal wel wat negatief, maar het lucht wel op……en het meest sarcastische…….het is nog waar ook!

Met moeite / With effort

Het kost me moeite om overeind te blijven,

de grootste stormen te weerstaan.

Het zijn díe momenten die me doen verstijven,

momenten die ook weer overgaan.

It takes effort to stay upright,

to endure the bigest storms from the past.

Those moments does me catch with horror, slight, 
moments, whom will pass at last.

De warboel aan draden en aan flitsen,

waarvan begin en einde zoek zijn.

In het donker beginnen ze me op te hitsen,

een kier, laat er licht bij hun negatief refrein.

The muddle of threads and flashes,

without an end or start again.

In the dark chasing my brain, with dashes,

a glimpse of light, will relieve it’s negative refrain.

Golven, geblubber, overgaand in een licht gespat,

de rust is weer terug gekeerd,

alsof al het voorgaande in leegte is gejat.

De angst is weer geslonken en meer verweerd.

Waves, in muddy puddles and slighting splash,

quietness, as easy come and easy go,

due to steeling in a brutal clash.

The fear has gone again and weathered, though.

Op zoek naar warmte en genegenheid als vervanging van,

vanuit de blauwdruk uit vervlogen tijden,

stel ik me soms een ander leven voor, alsof het kan,

waarin ik die ingesleten schade had kunnen vermijden.

Seeking for warmth and affection as a replacement of,

the blueprint of first memories from prehistoric times,

do I propose myself an other life, which was written off,

in wich I could have avoid the incised damage of my dime.

Denkend in de mooiste kleuren, pracht, praal en mijn smaak,

is er toch altijd weer die schaduwzijde,

onlosmakelijk verbonden, door een ragfijne lijn gescheiden,

maar het is iets wat de kleuren mooier maakt.

Thinking in the loveliest coulours, pomp and circumstance,

is there still a shady side,

indissoluble  connected, seperated by a filmy line aside,

but sparkling up the coulours into it’s outmost tolerance.

Laat het maar los, het is zoals het is,

met de wetenschap dat ik erover kan gaan schrijven,

laat ik mijn gedachten heerlijk op de woorden drijven,

en voel ik me steeds weer wat vrijer dan mijn opgesloten vis.

Let it go, it is as it is,

with the consciousness of writing words in me,

all my thoughts, floating on those words of fantasy,

will free me more and more, in despite of my locked up fish.

Hans van der Pouw Kraan
alias Harm

… en nu zonder de zelfgemaakte foto’s …
... and read again without my pic's ...