Eens in de zoveel tijd is het goed om jezelf eens te
ontspannen, dat kan je alleen doen, maar wij zijn een stelletje dus doen we dat
met z’n tweeën. Een sauna is dan een strak plan. Daar wij al over de vijftig
zijn is het plan wel strak maar het vel niet meer, helaas.
Desalniettemin, met een nieuw geboekte reservering op zak,
togen wij opgewekt naar de Zwaluwhoeve te Hierden. In mijn achterhoofd en in
mijn binnenzak had ik een extra exemplaar van een vakantieveilingbon van
driekwart jaar geleden. Ooit op geboden maar eigenlijk nooit aan toe gekomen om
dit ook te verzilveren. Via een vriend van me hoorde ik dat reserveren van dit
soort bonnen nogal op uitstel berustte als zijnde een tweede hands behandeling.
Dus had ik een nieuw arrangement geboekt om zeker te zijn van succes, met in de
achterzak een volledig compensabele, nog niet verlopen, reeds betaalde boeking,
die ik bij de kassa wel zou compenseren, naar wij dachten.
De rit erheen verliep gunstig, de parkeerplaatsen aldaar waren
overvol. We beseften dat vrijdag misschien toch niet zo’n goede keuze was
geweest toen we aansloten in de ellenlange rijen bij binnenkomst. We hebben de tijd zei vrouwtje lief en dat was
ook zo, we kwamen hier immers om te onthaasten. Na ontvangst van de voucher en
een plattegrondje gingen wij op zoek naar de kleedruimten, werkelijk op zoek,
want er waren er wel, maar niet met onze nummers, na zoeken en vragen kwamen we
erachter, dat we een etage hoger moesten zijn, dit in tegenstelling tot de verwarrende
bewegwijzering aan de plafonds. Een GPS in het polsbandje was hier een uitkomst
geweest, niet alleen voor het afrekenen maar ook voor het zoeken.
De kleedruimten boven waren ruimer en hadden een luxueuze
uitstraling, geavanceerde kastjes die opensprongen op het moment van het ervoor
houden van het polsbandje…..behalve die van mij natuurlijk. Na enig gefrutsel
ging het dan toch open. Ik voelde me gelijk thuis. Mijn schoenen, sokken,
kleren, shirt, blouse en tas kon ik op een hoop gooien, want een ophanghaakje
zat er bij mij niet in. Een schuine balk door het kastje was de boosdoener. Het
aangezicht was dan ook een stukje jongenskamer, die voor mij wel heel
herkenbaar was.
Wat onzeker togen wij eerst maar eens voor een lekker bakkie
koffie aan de eerste de beste bar. Mag ik uw bandje even scannen? Goh, de
techniek stond voor niets, wat een gemak. Heerlijk wat een rust.
De ambiance van deze omgebouwde boerderij straalde een warme
gezelligheid uit. En de koffie was zalig. Gewoontegetrouw en hygiëne bewust gingen
we daarna eerst maar eens op zoek naar de douches. Daar ik een levendige
fantasie heb, die altijd voor mij uitsnelt, zal het u misschien niet verbazen
dat ik, te midden van al die zenuwachtig bewegende naakte mensen in een te
kleine doucheruimte, blij was dat er dan ook een volle warme waterstraal uit de
douchekop kwam bij het opendraaien van de kraan.
Er waren er veel, sauna’s in overvloed, infrarood, kleuren,
stoom, fins, vuren en opgietsauna’s. Daar ons kaartje niet duidelijk aangaf
waar en hoe, gingen we zelf maar op verkenning. Bij de eerste de beste sauna
konden we zelf aan het aantal slippers en badjassen wel opmaken daar de zitruimte
wel erg beperkt zou zijn, over liggen hoefden we maar niet eens te denken. De
stoomcabine viel dan mee, schijnbaar omdat je elkaar toch niet ziet is het goed
aanschuiven, bil tegen bil. Het naakt zwemmen erna in een heerlijk heet bad met
alle ruimte om je heen is een waarlijke zegen.
De lunch erna was in het arrangement begrepen en met de
notificatie van € 22,50 en een hele lijst van afzonderlijke gerechtjes, hadden
wij een verwend gevoel in ons hoofd. Dit werd nog eens versterkt door de enorme
sneden brood met opmaak, die onder onze neuzen langs gleden door uitserverende stagiaires.
Wilt u er ook wat bij drinken? Mag ik even uw polsbandje scannen? Wilt u er nog
wat brood bij? Mag ik even scannen?
Het duurde. Ah! Ons drinken. Het duurde. Ah! Onze minuscule
broodjes. Ah! Onze lunch.
Gelukkig was het minder dan wat wij hadden verwacht, je bent
hier immers niet om je rond te eten, zei een bezweet gekrompen stemmetje in
mijn achterhoofd. Het smaakte goed.
Het wandelen in de tuin om dit allemaal te verteren en te
laten zakken is altijd vermakelijk. Wonderlijk dat aan de ene kant van de muur
allemaal mensen zich ontdoen van kledij en geestelijke last, terwijl aan de
andere kant het leven door raast in een verhulling van methodisch toneelspelen,
eigenbelang en overlevingsdrang.
Het doet me niets, zegt me niets, geeft me niks. Allemaal
mensen in hun blote kont, sommige het aanzien nog wel waard, maar meestentijds,
waaronder ook mijzelf een doorleefd en beleefd verhaal. Heel efficiënt
overigens, dat blote, want het is een heel gedoe om je voor elk bubbelbad en
sauna telkens je moeten aan en uitkleden. Het enige wonderlijke wat er dan
boven uitsteekt, niet boven water maar in het gedrag, zijn dan toch de mensen
met een piercing en de “groeten uit paramaribo” jongens. Achteraf is in ieder
geval de in mijn neus prikkelende geur van aanbrandend vlees wel verklaard en
ook het feit dat kinderen daar niet naar binnen mogen. Ik dacht namelijk even
van wel toen ik in de stoomcabine werd getoucheerd door een, naar ik in eerste
instantie dacht, kinderarmpje. “Dat is mijn tollie, jongen!”, schoot er gelijk
door me heen. Ik heb er hard om gelachen.
Vaak boek ik dan ook nog een massage erbij, ontspannen is
ontspannen zeg ik dan en we ondergaan dan een heerlijke, voet, been, rug en
schoudermassage. En dat, beste mensen is écht lekker. De opgewarmde massageolie
werd door mijn huid geabsorbeerd leek het wel. Twee zachte maar stevige handen
lieten mijn spieren voelen waar ze zaten. De zware tennispartij van die avond
ervoor werd volledig weggemasseerd. Mijn kuiten, bovenbeen en billen werden
weer soepel en mijn rug onderging een aubade aan massagetechnieken. Geweldig.
Daar zinnenprikkelende massages door een blondine van een jaar of
vijfentwintig, want dat was ze wel denk ik, voor mij, met mijn vrouw naast mij
en ik op hoge leeftijd toch wel in een heel andere context ligt, zei ik
chargerend dat ik aan de voorkant ook nog stijve spieren bezat, doelend op mijn
beide bovenbenen, uiteraard. Maar het bleef gelukkig bij de achterkant van mijn
lichaam. Een zegen was het wel.
Ook relaxruimten zijn er talrijk aanwezig. Zeker na een
lichaamsmassage moet je veel drinken en rusten. Het vuil moet uit je lichaam,
had ze immers adviserend verteld. De ruimte die wij kozen was niet groot, geel
gekleurde lampen en een tiental bedden. De oosterse muziek zorgde voor een
innerlijke rust, de ondergane massage voor een uiterlijke versloming van de
omgevingswereld. Langzaam zonken wij weg, dreven op een zee van rust en zachte
melodieuze golven naar een andere wereld. De rust werd bruusk verstoord door
een plots gesnurk. Een zacht gegorgel ging over in een herhaaldelijk knappen en
breken van oude droge takken, hoe kunnen mensen via hun neus en keel dit produceren?
Mijn rust was gedaan.
Dit werkte ook niet meer.
(volgende week deel 2)
