Haar bladeren schuddend weende ze met afgrijnsen,
zoveel jaar al kon ze haar vruchten beschermen,
angstvallig houd ze haar takken weg en hoog,
als vastgenageld staat ze daar, en nog . . .
Tergend langzaam kruipen ze omhoog,
stroperig en wee klagend, gesissel en gemispel,
het uitschot der aarde, zich eruit losmakend,
dat waarin ze naartoe verbannen waren,
eeuwig reikend naar de gouden vruchten.
O olijfboom, wijs en oud,
met je vruchten, talrijk tellend goud
hou vol mijn lief, zij zullen niet,
mijn Aphrodite !
Zakyntos september 2011
