LUXE PROBLEMEN

Iedereen hier in het rijke westen maakt het dagelijks mee.
Keuzes kunnen maken betekend luxe.

Zolang er maar 1 iets ergens van is ben je er van verlost. Dan wordt het makkelijk, het leven is eenvoudig als je géén keuze hebt. Waar ?

Het is waar, maar soms moeilijk te accepteren, daarom is er een keuze uitgevonden. Keuzes kunnen worden gecreëerd en zolang er vraag naar is krijgen we meer keuzes, soms tot het overdreven toe.

Ons westerse economische stelsel is ervan doorweven.

We hebben 2 auto’s voor de deur staan. Als we gaan boodschappen doen kiezen we vaak de mijne. Het gaat makkelijker en er gaat meer in de bagageruimte. Is het nodig, 2 auto’s voor de deur ? Neen, ook dit is een luxe, het hoeft niet, maar het kan. We werken er allebei hard voor en hebben gelijke rechten in onze huwelijkse verstandhouding. En zo hoort het ook.

Waar je boodschappen gaat doen is ook een keuze. Wil je veel voor weinig of de betere kwaliteit voor een duurdere prijs. De keuze is reuze. Niet altijd terecht moet ik bekennen, want ik heb wel eens heerlijke wijnen bij de LIDL vandaan gesleept voor € 2 de fles, terwijl dezelfde kwaliteit bij de AH het dubbele kost. Ik proef het er niet vanaf. Eigenlijk met zoveel dingen, je proeft het er niet vanaf.

Het is het idee dat iets met een duurdere prijs dan wel beter moet zijn.

Ik heb me wederom verbaasd over het aantal schappen waarin de artikelen worden aangeboden. Mega artikelen met mega smaken worden met megaleuzen en bewoordingen aangeprijsd. Absurd gewoon ! Het aantal soorten melk, kwark, vla en boter doet de zuivelhoek bijna braken van overvloedigheid en veelsoortigheid. We kunnen uit 2 niet meer kiezen en dus worden er vier, acht, zestien, tweeëndertig of vierenzestig soorten bij geproduceerd.

Hoe anders is het op vakantie in niet westerse landen, daar haal je in de supermarkt wat er voor handen is. Het voldoet, smaakt net zo best en maakt het leven een stuk eenvoudiger.

Ik had er nooit zo opgelet, maar opeens gingen de leuzen waarmee de artikelen of het soort wordt aangeprijsd me interesseren. Bij de kaasafdeling bijvoorbeeld : “Wat je van dichtbij haalt is lekker !” Dus ??? Zijn franse kazen dan opeens niet meer in de mode ? Zo nietszeggend.

Ik zou zo een reclamebureau kunnen beginnen met wat meer “pakkende” teksten :

“Blijf U verbazen in onze kazen! ”, “De pakkans is hier groot !” bij een schaaltje demonstratiestukjes etc.

En dan nog al die veelal onbekende keurmerken, die elke wispelturige marketing medewerker achter zijn laptop verzint. “Zo herken je een vriendelijker stukje vlees !” staat er dan op een bord aangeprijsd van een onbeduidend “Beter Leven Kenmerk”. Ja, ze liggen allemaal te lachen in de vitrines, die vriendelijke stukjes vlees. Ik denk al wat hoor ik toch ?

“Houdt de boer voldoende rekening met het welzijn van z’n dieren ? Krijgen ze voldoende ruimte, daglicht en afleiding ?” staat er dan toch onder gekrabbeld. Toen schoot ik helemaal in de lach.

Ik zonk weg in mijn gedachten. Terwijl de koeien in de ruim opgezette “arena” stal staan te herkauwen, worden ze naar believen automatisch geborsteld, gemolken en voorzien van een showelement, waar U en ik een behoorlijk prijsje voor moeten betalen. Uitgerangeerde circusartiesten worden aangesleept in de middencirkel van de stal om de koeien te vermaken. Vuurspuwers hadden ze al een keer uitgeprobeerd in de prototypes van de stal, maar na veelvuldige uitgebrande stallen vanwege de biogassen werden deze acts aangepast.

Ook de plaatselijke drumband, die spontaan in de middencirkel begon te toeteren en te blazen werd niet door de koeien in dank afgenomen, wilde runderbiefstuk lag een dag later voor weinig in de schappen. Als een Turkse Shiz Kabbab snijder hebben ze de koeien van de buitenmuur van de stal moeten schrapen.

Weer thuisgekomen, met die diervriendelijke, vrij scharrelende, ruim zwemmende, hoog vliegende, diepduikende en extra sterk verpakte bio producten, moest het allemaal snel, snel, snel de design koelkast in, ook een keuze overigens. We moesten nog weg. De agenda staat tegenwoordig vol met verplichtingen, feestjes, verjaardagen, afspraken, teveel soms. We doen het onszelf aan. Welke kleren moet ik aan bij welke gelegenheid. Gaan we zo ? Gaan we op de fiets ? Eigenlijk heb ik er geen zin in, we zijn bijna geen weekend thuis.

Soms moet je jezelf de vraag stellen, wil ik dit eigenlijk wel ?

Bewust keuzes maken.

We kunnen een boek lezen uit onze E-book, 4500 boeken staan erop, teveel om in zelfs 3 levens te kunnen lezen, naar 300 radiozenders luisteren, wel 200 tv zenders kijken, een spelletje kiezen uit de honderd spellen doos, de multimedia gebruiken. Keuze te over. Het wordt opgelegd, je kan er niet meer omheen.

Soms heb je geen keuze.  Wassen, strijken, schoonmaken, boodschappen doen en opruimen moet  nu eenmaal gedaan worden en komt dan ook veelvuldig terug. Evenzo moet de huur, hypotheek, belastingen en allerlei andere verzonnen lasten worden betaald. Doe je het niet dan krijg je onherroepelijk honger, loopt in ongewassen ondergoed en gekreukelde overhemden met een ongeschoren kop en binnen afzienbare tijd heb je builen, zweren, uitslag en allerlei enge ziekten, omdat het slapen in een kartonnen doos onder een brug bij 10 graden vorst nou eenmaal géén luxe is.

Zelfs werken of niet werken is een keuze. Je hoeft niet te werken, je komt in Nederland niet om van de honger, onmogelijk ! Wat een luxe !

Ziek worden, ziek blijven of te vroeg overlijden is geen keuze. Het wordt opgelegd.

Mijn nu zesennegentig jarige vader heeft als leus “Het is geen kunst om je leven te verkorten, het is een kunst om je leven te lengen !” en “Geluk moet je hebben !”, prevelt hij er dan nog gauw achteraan.

Ik heb hem nog nooit patat of chips zien eten, al decennia drinkt hij geen druppel alcohol meer, vanuit zijn matig 2 cb-tjes per verjaardag en 1 sigaartje op de zondag maar-niet-over-je longen rokend-sigaartje en nooit-in-de-zon zittend-leven. Bizar !

Vandaag zit ik de lounge set in mijn prachtige tuin, in de zon, een bewuste keuze.

Voor me op de tafel staat een glas rode wijn, een Merlot uit Zuid Afrika, fruitig, niet te zwaar met een ijsklontje erin, een bewuste keuze.

Ernaast staat een plateautje met belegen boerenkaas, hier uit onze "groene" polder, afgeschermd met een comfortdeksel tegen de vliegen en het zweten in de zon, een bewuste keuze.

Mijn lieftallige vrouw komt  uit het zwembad sensueel naar me toe gelopen. “ Wil jij ook een verkwikkende tropische verrassing ?”

Eigenlijk heb ik het zo slecht nog niet.

Wat een luxe.

Barba Bobo Olympics 2012

Een prachtig schouwspel die Olympische spelen 2012.

Met belangstelling hebben mijn vrouw en ik de nodige sportonderdelen gevolgd. Waar Oranjekandidaten hun kansen kregen hebben wij ze in onze huiskamer toegejuicht.

Een beetje raar eigenlijk, steeds weer die felgekleurde oranje shirts aan, petje op en toeteren met de door de jaren heen opgespaarde geluidsattributen.
Blij dat we een beetje afgelegen wonen.

Collectanten kijken je ook raar aan, als je volledig uitgedost, met kramp in de benen van het lange zitten, aan de deur verschijnt met een paar euro voor het zoveelste goede doel.

“Zijn de Para-Olympics al begonnen dan ?” rijst de afgetekende vraag dan op hun lippen.

Ook met de verleidelijke warme zon in onze mooie achtertuin is de afweging soms moeilijk te maken, we schieten dan ook de nodige keren heen en weer van bloemenpracht naar LED TV.

Tijdens de openingsceremonie over de deelnemende landen, werden er in mijn hoofd nogal wat vragen opgeroepen. Er waren nogal wat deelnemende landen met veel meer Olympische bobo’s dan atleten. Soms buitensporig veel. Liepen er 5 atleten van Vanuatu trots te wezen, dat ze hun land konden vertegenwoordigen, zat het vijfvoudige aan in allerlei vormen en bochten wringende bobo’s hun vingers af te likken op buffetten, vergaderingen, recepties en andere met privileges uitgedoste evenementen. Beschamend ! Hoezo euro crisis ?

Daarna werd het alleen maar interessanter. De discussies over lege tribunes, die voor de tv vulling uiteindelijk werden volgestouwd met militairen en scholieren, deed de Britse pers smullen. Dat niet Sebastian Coe maar onze grote Belgische vriend daarvan de schuld kreeg, is typisch engels.

Al deze kaarten waren immers verstrekt aan sponsors en sportfederaties. En binnen die sponsors en federaties gaan de kaarten dan naar allerhande bevriende personen. Het circuit van de ‘vrienden' zorgt voor de ‘vrienden'. Beleefder heet dat: netwerken. Een beetje slimmerd in de talloze commissies had de kaarten “bij geen gebruik retour” moeten eisen.

Eddy Merkcx heeft ooit het voorzitterschap van de Belgische Wielrijdersbond geweigerd alleen vanwege die kwaal : ‘Die organisatie is meer geïnteresseerd in de vraag of de vrouwen gratis mee kunnen naar het WK, dan te kijken naar het wel en wee van de renners.' En zo is het ook.

Privileges noemen ze dat, mijn broek zakt er soms vanaf, mijn privilege is niet zo groot, maar het functioneert en het kost zeker niet zoveel geld om het te onderhouden.

Water en ossegal zeep doet wonderen, uitwassen die handel !

De Engelsen vinden het belangrijker dat de Barba bobo’s op tijd via de aangewezen wegen hun fêteergedrag kunnen voortzetten, dan het oplossen van de complete chaos die er inmiddels is ontstaan op het wegennet rondom London.

Ook het deelnemen vanuit behaalde “Olympische limieten” is mij volstrekt onduidelijk. Er zijn landen die zich plaatsen, waarvan zwemmers net 8 maanden hun zwemdiploma hebben behaald en toch mogen meedoen. Een moslima met een veelomstreden hoofddoekje die er na 82 seconden via een ippon uit vliegt, heeft in mijn ogen niets maar dan ook niets met sportprestaties te maken.

Goede Barba sporters die net buiten de boot vallen, schromen zich er dan ook niet voor om een andere nationaliteit aan te nemen om toch hun gelijk te bewijzen.

Zoals ook de Britse zeilster, Beth Lygoe, die uitkomt voor Saint Lucia, een eilandje van 30 bij 50 km ten noordoosten van Venezuela. Een paradijsje op zich heb ik gezien, waar maak je je in godsnaam druk om als je daar woont, prachtig ! Omringt door Martinique, Barbados, Grenada en St.Vincent and the Grenadines.

Allemaal deelnemende landen waarbij je vraagtekens zet over Olympische limieten, waarbij de laatste meer neigt naar een Caribische ritme and steelband dan naar een deelnemend land.

1896 deden er 14 landen mee, nu 204 landen.

Het kostenpatroon zal wel navenant zijn toegenomen.

Ook deze Olympische spelen 2012 moet geld en werkgelegenheid gaan opleveren, zegt men.

Al die mooie bedoelingen en uitbreiding van ambities willen natuurlijk niet zeggen dat daarmee ook de balans positief wordt. In London moeten ze wel aardig wat uit de kast halen nu hun kosteninschatting vier keer te laag bleek en de rekening al meer dan 10 miljard pond bedraagt.

Begrijpen doe ik het niet, langer dan vier jaar zijn ze met deze organisatie bezig en nog zijn de toegewezen geleerden niet in staat om een enigszins zuivere begroting op te stellen.

Vanuit beroepsethiek zou ik de “gaten” weleens willen bestuderen en dan heb ik het niet over de lege toeschouwerplekken.

Erg belangrijk vinden ze dat zelf niet, Engeland staat op zich, ik ken ze, in mijn financiële rapportages vroeger kwam dat al regelmatig naar voren. Een vakje “UK sales” en een vakje “Rest of Europe”.

Hoezo belangrijk ?